کلاس اینترنتی ما (مومکا) – در تمامی رشته‌های ورزشی امکان آسیب دیدگی در ورزشکاران وجود دارد. ورزش فوتبال یکی از پرطرفدارترین رشته‌های ورزشی است که مسلما آسیب های زیادی در آن بیشتر می باشد.
بیشترین آسیب های ورزش در فوتبال را به دو بخش فوقانی (بالاتنه) و تحتانی (قسمت کمر به پایین بدن) تقسیم بندی می‌کنند که به طور کامل به آن‌ها می‌پردازیم.
آمادگی جسمانی بالا = کاهش آسیب دیدگی
به عنوان یک ورزشکار قبل از بازی فوتبال حتما باید اصولی و طبق برنامه قبلی، خودتان را گرم کنید. فوتبالیست‌ها تمرینات خود را باید در سه زمینه استقامتی، قدرتی و کششی انجام دهند.
افزایش ظرفیت‌های قلبی و ریوی با تمرینات استقامتی یا هوازی، افزایش قدرت عضلات با انجام تمرینات بی هوازی یا قدرتی و افزایش انعطاف بدنی با تمرینات کششی امکان پذیر است.
چرا باید روی این سه فاکتور تمرکز کنیم؟
توان و ظرفیت دستگاه قلب و ریه شما در زمان خستگی به شدت افت می‌کند. اگر با خستگی زیاد شروع به ورزش کردن کنید، آنگاه بروز آسیب در شما افزایش پیدا می‌کند. چون با افت عملکرد دستگاه عروقی، عملکرد فردی تان در انجام تمرینات هم کاهش پیدا کرده و تمرکزتان از بین می‌رود.
زمانی که شما عضلات قوی‌تری داشته باشید، استرس و فشار کمتری بر روی عضلات خود وارد می‌کنید. یکی از راه‌های جلوگیری از خسته نشدن در فوتبال، نداشتن استرس است. تقویت عضلات بدن برابر با کاهش استرس و فشار بر روی تاندون ها و رباط هاست. در مقابل برای آنکه تاندون‌ها و رباط‌ها تقویت شوند تا بتوانند فشار زیاد را تحمل کنند، حتما باید تمرینات کششی را به درستی و طبق برنامه انجام دهید.
بیشترین آسیب های ورزشی در فوتبال
میزان صدماتی که فوتبالیست‌ها میبینند، به سن آن‌ها مربوطه. این صدمات به دو دسته فوقانی و تحتانی تقسیم بندی میشوند:
آسیب‌های اندام فوقانی ۶۴ درصد در سنین ۶ تا ۱۰ سالگی ولی بیشترین آسیب‌های قسمت تحتانی در سنین ۱۰ تا ۱۷ سالگی رخ می‌دهد.
افراد بزرگسال به دلیل اینکه دقت و تمرکز بالاتری در بازی فوتبال دارند، در نتیجه معمولا دچار آسیب دیدگی‌های سطحی میشوند.
انواع آسیب های اندام فوقانی:
- ضربه مغزی
- شکستگی‌های ترقوه
- در رفتگی مفصل آخرمی و ترقوه ای، AC
- شکستگی استخوان ناوی
- پارگی رباط انگشت شست و غیره
- آسیب‌های سر
انواع آسیب های اندام تحتانی:
- Strain (کشیدگی تاندون و عضله)
- Sprain ( کشیدگی رباط )
- کوفتگی‌های عضلانی
- خراشیدگی‌ها
- شکستگی‌ها
- التهاب تاندون
- التهاب پرده سینوویال
- پارگی مینیسک
- فتق
بررسی آسیب‌های تحتانی
زمانی که فرد به شدت خسته است، انرژی وی کاهش پیدا کرده در نتیجه میزان کاهش عمل کرد و زمین خودرن وی افزایش پیدا می‌کند. برای حفظ انرژی‌تان هم که شده باید نحوه تنفس درست در فوتبال را بدانید. در این قسمت قصد داریم تنها به بررسی آسیب‌های تحتانی بپردازیم، چرا که معمولا فوتبالیست‌ها از آسیب دیدگی در این ناحیه رنج می‌برند.
در بین فوتبالیست‌های خانم ۴ درصد و در بین آقایان ۵ تا ۱۳ درصد دچار آسیب‌های کشاله (Groin Pulls) میشوند. آسیب‌های عضلانی در ناحیه ران پا، بیشتر مربوط به عضلات نزدیک کننده پا، مخصوصا عضله‌ی نزدیک کننده‌ی طویل است. (adductor longus) چون در فوتبال به هنگام زدن شوت‌های بغل پا یا تکل، این عضلات فشار زیادی را تحمل می‌کنند. علاوه بر این، عضله سوئز خاصره‌ای (iliopsoas muscle) و عضله‌ی شکمی نیز ممکن است دچار آسیب دیدگی شود.
آسیب‌های زانو در فوتبال
آسیب‌های رباط‌های جانبی و متقاطع معمولا با درد زیادی همراه بوده که دوره درمان طولانی‌تر هم دارند. نکته مهمی که باید به آن توجه کنید این است که رباط جانبی داخلی (MCL) زانو ۵ تا ۱۰ برابر یشتر از رباط خارجی زانو (LCL) در معرض آسیب دیدگی هستند. اگر این صدمات زیاد شود، می تواند با آسیب های رباط های متقاطع نیز همراه شود.
ورزشکارانی که فعالیت زیادی دارند، معمولا دچار درد کشککی-رانی (Condromalacia) میشوند. پس به اندازه از زانوهای خود کار بکشید.
آسیب رباط‌های متقاطع
در ورزش فوتبال، آسیب رباط‌های متقاطع خیلی شایع است. زمانی که مفصل زانو بیش از حد باز یا بچرخد، رخ می‌دهد. این آسیب ممکن است به تنهایی زانو را درگیر کند یا همراه با صدمات رباط جانبی و مینیسک‌ها همراه باشد. البته حدود ۵۰ درصد از ورزشکاران آسیب ACL را همراه با آسیب مینسک تجربه می‌کنند. این آسیب به حدی خطرناک و دردآوره که دوره درمان آن ۶ ماهه که با جراحی بازیکن توان و عملکرد خود را دوباره به دست می‌آورد اما با بازگشت فعالیت‌های سنگین احتمال ساییدگی زانو افزایش پیدا می‌کند.
خیلی از افراد سوال کردند که آیا رباط متقاطع خلفی(PCL) نیز جزو آسیب‌های فوتبالی محسوب می‌شود یا خیر؟ باید خدمت این دوستان عرض کنم که این آسیب به تنهایی در فوتبال غیرمعمول است. در حقیقت آسیب ACL بیست برابر بیشتر از PCL است. زمانی که یک ضربه مستقیم به ساق پا بخورد، سبب به عقب راندن ساق پا نسبت به ران می‌شود که در این صورت رباط آسیب می‌بیند.
آسیب‌های مینیسک
یکی از متداول ترین آسیب‌های مربوط به زانو است که در نتیجه چرخش زانو به وجود می‌آید. برای مثال می‌توان به تکل اشاره کرد.
آسیب‌های مچ پا
آسیب‌های رباطی مچ پا معمولا در هر ورزشی شایع‌تر هستند. به طوریکه از هر ۴ نفر آسیب دیده، یک نفر دچار آسیب به مچ پا است. زمانی که بازیکن بیش از حد مچ پای خود را باز و بسته می‌کند، آنگاه سبب کشیدگی در قسمت چسبندگی کپسول مفصلی در انتهای درشت نی و در ابتدای استخوان قاپ و بروز شکستگی های ریز حاصل از فشردگی سطوح استخوانی می شود.
نتیجه گیری
آسیب‌های مربوط به ورزش فوتبال معمولا با رعایت نکات تمرین به حداقل می‌رسند. آسیب‌های ورزشی که در بالا ذکر کردیم تنها بخشی از صدماتی است که بازکنان فوتبال میبینند. در تمام رشته‌های ورزشی که ورزشکاران به صورت حرفه‌ای آن را انجام می‌دهند، صدمات زیادی وجود دارد که با طی کردن دوره درمان دوباره می‌توانند به ورزش خود ادامه دهند.
منبع: سه سوت اسپورت
